Over enkele dagen zit ik met de ploeg in het vliegtuig. We vliegen naar Ierland voor de 7-daagse koers An Post Ras (UCI 2.2). Dit zal de langste meerdaagse koers zijn tot nu toe waar ik aan de start verschijn. Niet alleen de langste koers voor dit jaar maar ook de laatste.

Voor de gek 

Dit seizoen. Elk weekend met wedstrijd keek ik weer uit naar de maandag. Dan zat het er weer op. Geen onzekerheid van krioelende renners meer om mij heen. Nu is af en toe het duwen en trekken in het peloton iets wat bij de sport hoort. Het zenuwachtige rijden was niet direct mijn hobby maar met de zekerheid alles te kunnen zien vond ik het geen ramp.

‘ik ben weer de oude’. ‘voel mij zo sterk’. zijn 2 veel gebruikte zinnen geweest dit jaar. Wanneer iemand vroeg of ik nog ergens last van had; ‘ oh, ik voel mijn rug nog een beetje trekken maar heb er geen last van’. Over mijn gezichtsveld had ik het niet eens meer.

Deze zinnen waren geen van allen waar. Niet met het plan anderen voor de gek te houden. Nee, vooral mijzelf hield ik voor de gek. Ook de gedachte; ‘welke profploeg wil nu een renner met beperkingen?’ Schoot door mijn hoofd. De motivatie was te groot voor de nog kleine realist ergens in mij.

Vieze spiegel

Als je maar vaak genoeg tegen jezelf in de spiegel zegt dat je nergens last van hebt dan ga je het uiteindelijk toch geloven.

Enkele weken terug sprak ik mijn zus Ymkje op Skype. Ik zat toch in een flinke dip dat ik in een houdgreep van mijzelf lag.

Ymkje: ‘Probeer eens tegen jezelf in de spiegel te zeggen dat je een goed gevoel hebt’.

Ik : Waarom?

Ymkje: ‘ Ze hebben het een keer getest bij mensen en het bleek te werken’.

Daar stond ik die avond. Ik keek naar de kleine spiegel in de badkamer. Achter de vlekjes van kalk en tandpasta zag ik mijzelf. Terwijl ik mijzelf aankeek zei ik onwennig; ‘ Je voelt je goed, je bent gelukkig’.

Waar ben ik mee bezig…? denk ik. Om echt met jezelf te praten en degene die je in de spiegel ziet toch als een ander persoon te zien. Een paar dagen hield ik vol.

Uiteindelijk zelfs mijn spiegelbeeld gevraagd of hij zijn vuist kon optillen. Ik bleef wachtend voor de spiegel staan met mijn armen over elkaar. De Jelle in de spiegel ook..

‘Je mag niet liegen’

Daar stond ik weer voor de spiegel. Na 2 dagen besloot ik hem toch schoon te maken en kon “Jelle” zien staan zonder vlekjes ertussen. ‘Je voelt je goed, je bent…’. En dat laatste woord kreeg ik er niet meer uit. ‘ Liegbeest.., Je mag niet tegen jezelf liegen’ zei ik tegen … mezelf.

Knoop

En opeens hakte ik een knoop door. Weg uit Aix, terug naar Nederland. Terug naar vrienden en familie. Hollandse nuchterheid om mij heen.

Al die tijd heb ik met succes mijzelf voor de gek gehouden over hoe ik mij voelde. Met een rug waar ik nog hinder voelde met intensief ademen. Maar vooral het hoekje gezichtsveld rechtsonder. Een hoek waar in een zenuwachtig peloton veel gebeurt.

Doordat de zekerheid weg was veranderde het plezier langzaam in een stomme verplichting. De realist heeft het nu uiteindelijk gewonnen van mijn motivatie. Mijn motivatie is nog steeds even groot. De realist heeft alleen een groeispurt gehad.

Een realistisch plan. Mét motivatie.

De rest van dit hele jaar zal ik de focus nog 1 keer leggen op mijn herstel. Voor het gezichtsveld met trainingen en regelmatige controle of het effect heeft. Met mijn rug hoop ik dat de sportarts van het NOC NSF nog dingen wil en kan proberen.

Bewegen zal ik zeker veel blijven doen dit jaar. Maar op het hoogste wedstrijdniveau niet. Eerst kijken of er nog herstel te halen valt en dat ik de wedstrijden in het wielrennen weer met gezonde spanning en plezier doe.

De motivatie is er altijd nog. Ik weet nu alleen nog niet of het zal lukken.

Ik loop even naar de spiegel. Misschien dat hij het weet…