Het moment dat ik begon weet ik niet eens meer. Het zal waarschijnlijk begonnen zijn vanuit spanning of zenuwen. Sinds ik weet dat ik besta bijt ik ze zo ver mogelijk af. Mijn arme vingernagels.
Automatisme
Nagelbijten begint voornamelijk wanneer je zelf de controle verliest. Met een wedstrijd waar je niet weet of je gaat winnen. Met een toets waar je niet weet hoe moeilijk hij is. Of dat je een meisje leuk vindt en dat je niet zal weten hoe ze reageert als je het haar zegt.
Maak er bij mij maar een combinatie van. Ik zal in ieder geval geen controle meer hebben gehad en voor het eerst bracht ik mijn vingertoppen naar mijn tanden en beet de eerste nagel af. Door dit te doen voelde ik mij waarschijnlijk onbewust beter, anders was ik er niet mee doorgegaan.
Op een gegeven moment had ik het niet meer door dat ik mijn hand naar mijn mond bracht. Pas wanneer de hand weer naar beneden zakte besefte ik dat er weer een stuk nagel gesneuveld was. Kortom, het was een automatisme geworden.
Wanneer het ging bloeden
Met alle sporten die ik vroeger heb beoefend kwamen altijd spanningen en zenuwen bij kijken. Een goede motivatie om de nagels verder lekker af te kluiven. Eerst was het “normaal” bijten. De nagels zagen er kort uit maar niet verschroeid.
In de loop der jaren werd het bijten steeds erger. Pas als het dan ging bloeden stopte ik met bijten. Met het bijten tot bloedens toe was maar kort. Want wanneer het ging bloeden deed het pijn. Met je vingers ben je de hele dag bezig en pijn is niet fijn.
vel
Dag in dag uit bleven mijn nagels gekortwiekt door mijn gebit. Tot het nét niet ging bloeden, dan pas stopte ik en ging door op de volgende nagel.
Uiteindelijk waren de nagels ook op dus dat ging vervelen. Oplossing: het vel om de nagels. Daar kan je ook op bijten! En zo konden ook de stukjes huid om de nagels hun koffers pakken. Wanneer ik dan lang in bad was geweest werd de huid wat rompelig en kon je goed zien hoe afgeslacht de vingertoppen wel niet waren.
Anti-bite
‘Nu wil ik stoppen.’ Het spul dat anti-bite heette smeerde ik op mijn nagels. Een soort nagellak. Maar dan zonder kleurtje en met een gore bittere smaak. Tuurlijk, lekker was het niet. Echter, wanneer er een stukje vel of nagel uitstak moest die er toch af. Lekker of niet, weg ging hij.
Pas toen ik las dat er een stof in de anti-bite zat die niet gezond was en zelfs het risico op kanker vergrootte ben ik gestopt. 1 week om precies te zijn. Toen geen anti-bite meer gesmeerd en de nagels werden weer afgeslacht.
Tijdig gestopt
2 jaar terug heb ik weer even lange gezonde nagels gehad. Maar dat was geen goede reden. Wanneer je in coma ligt doen zelfs de hardnekkigste automatismen niet meer mee.
Toen beloofd nooit meer te zullen bijten. Maar al snel… ‘Hé, daar zit een randje.’ ‘Ai, een stukje nagel.’ ‘Hm, dat stukje vel zit in de weg.’ En hap, hap, hap de nagelbijter was weer teruggekeerd.
Nu definitief
Een aantal maanden terug zei iemand de zin tegen mij die mij heeft doen stoppen met bijten. 1 zinnetje. Dat het zo simpel kon zijn.
‘ Wanneer je niet kan stoppen met nagelbijten kan je ook geen professioneel wielrenner worden.’
Vincent, de trainer bij de wielerploeg Cofidis was verantwoordelijk voor deze zin.
‘ Maar dat is helemaal niet waar’ was mijn antwoord.
‘Nee, misschien is het niet waar. Maar elke keer als je wilt bijten bedenk je deze zin.’
Dus aan alle nagelbijters. Wil je stoppen?
Bedenk iets wat je het allerliefst wilt in je leven en elke keer dat je wilt bijten moet je gewoon denken dat dit niet zal lukken wanneer je bijt.
Argwanende vingertoppen
Elke vingernagel kijkt me nog met argwaan aan. Ze krijgen het daglicht voor het eerst in lange tijd weer te zien. Eindelijk word er niet meer met hakbijlen naar ze gegooid als ze hun huisje uit gaan.
Vandaag bracht ik mijn hand weer richting mijn hoofd. Jeuk aan mijn neus was de reden. Wanneer ik mijn hand weer liet zakken stond op elk vingertopje een beetje zweet…
Geef een reactie