Ik ren langs het kanaal in Utrecht. De pijn in mijn linkerknie wordt per stap heviger. Maar ik heb nooit blessures gehad en als ik pijntjes had kon ik er altijd wel weer doorheen lopen. Een beetje met het motto ‘Mijn lichaam doet wat ik het zeg’ en niet andersom. Een kilometer later wandel ik met een manke poot verder naar huis. De mensen van de strandtent soia aan de overzijde hebben er geen erg in. Mijn lichaam grijpt de macht.

Een lopersknie. Dat is de blessure die ik had opgelopen. Het klinkt redelijk positief met de woorden ‘lopen’ en ‘knie’ maar niks bleek minder waar. Bij mij voelde het alsof de buitenzijde van mijn knie bij het neerkomen een ijsknietje kreeg, of voor degene die dat niet kennen, je kleine teen tegen een tafelpoot stoten. De pijn verbijten heeft geen zin meer.

Daar zat ik op de bank bij de arts. Ze liet mij wat oefeningen uitvoeren en met een gepassioneerde blik in haar ogen zei ze; ‘Ja, dat is een duidelijke lopersknie’. Met een hand en een lach gedag gezegd en doorverwezen naar de fysio.

Ik sta in een kleine zaal speciaal ingericht om klanten hun oefening te laten doen. De fysio die twee koppen groter is heeft mij instructies gegeven over welke oefening ik mag gaan doen. Allen met het doel om het herstel te bevorderen en in de toekomst dezelfde blessure te voorkomen.

Met twee gewichten in mijn handen sta ik recht voor een strook voor mijn oefening, ik til mijn knie naar een hoek van 90 graden voor mij, ik zoek naar balans. Vervolgens probeer ik mijn voet goed ver vooruit te zetten, als ik eenmaal op mijn laagst punt zit raakt de knie van mijn achterste been bijna de grond. Mijn bekken moeten horizontaal blijven en daarvoor moet ik geconcentreerd blijven en mijn buikspieren aanspannen. Ik span mijn billen aan en breng mijzelf weer in een rechte positie, andere been voor.

En zo vervolg ik mijn weg, deze oefening heet de lunge. Een scala aan oefening gedaan en ook rekoefeningen kwamen aan bod.

De pijn verdween, maar ik blijf een spanning aan de zijkant van mijn knie voelen. Ik heb er nu 4 maanden op zitten nadat de mensen op soia hadden geproost op de machtsovername van mijn lichaam. Door de jaren ervaring zegt mijn voorgevoel nu dat als ik weer begin ik in dezelfde spiraal rechtstreek naar dezelfde blessure zal toe rennen.

Met een vriend van mij raakte ik erover aan de praat, hij had eenzelfde blessure gehad. ‘Dry-needling’ zag hij als zijn redding.

Met Dry-needling prikt een bevoegde (vaak fysio) met dunne naaldjes door je huid recht naar het betreffende spiertje. Wanneer deze naaldpunt eenmaal is aangekomen bij de spier reageert deze schokkend vanuit de zenuw, dit ging bij mij gepaard met ongemakkelijke pijnscheuten. De fysio beweegt de naald voorzichtig heen en weer om de reactie van de zenuw verder te stimuleren. De reactie is in het begin het heftigste en neemt naarmate de duur van de prikkeling af tot het uiteindelijk helemaal uitgedoofd is.

Wat er precies gebeurt weet ik nog niet maar de fysio geeft aan dat de spier vanuit neurologisch opzicht nu ‘gereset’ zou zijn. ‘Gereset’ wat nou gereset? Ik ben toch geen terminator of dat jochie van Artificial Intelligence? Ik loop terug naar het station, jawel, weer met een manke poot.

De fysio had dit echter voorspeld en ook dat ik deze avond waarschijnlijk vermoeid zou zijn. Uitgeteld lag ik op de bank. De volgende dag nog een licht gevoel van spierpijn in mijn linker bovenbeen en linkerbil, de coördinaten waar de naald hun tijdelijke verblijfplaats onder mijn opperhuid hadden gevonden.

Maar wat voelde ik de dagen erna? De spanning die tegen de zijkant van mijn knie drukte nam in vlagen steeds meer af. Sessie twee en drie gehad en de reacties van de spieren worden steeds minder heftig en de spanning blijft afnemen.

Ik heb een zeer goed gevoel bij deze, voor mij, nieuwe manier van behandeling. Ik stel mijn hele marathon in Eindhoven op 8 oktober 2017 bij naar de halve marathon. Vervolgens komt op zondag 12 maart de City Pier City loop (halve marathon) aan bod om uiteindelijk toe te werken naar de hele marathon van Rotterdam op 8 april 2018.

En dit zonder manke poot, vraag ik aan mijn lichaam, dat uiteindelijk alles voor het zeggen heeft.